Hoe betrouwbaar is ‘iemand googelen’?
Een (alweer een paar weken oud) bericht van Planet over onderzoek van Centerdata van de Universiteit van Tilburg onder ruim 2300 personen:
- Ongeveer 80 procent van de personen die hun naam op internet opzoeken, vindt die daadwerkelijk terug in de zoekresultaten.
- Ruim 10 procent kan zich niet vinden in het beeld dat anderen van hen via internet kunnen krijgen.
- Van de mensen die hun naam op internet aantreffen, vindt ongeveer tweederde ook informatie die niet op hen betrekking heeft maar op anderen met dezelfde naam.
Tot zover de onderzoeksresultaten. Maar dan gaat Planet interpreteren en slaat het de plank meteen helemaal mis:
EPN concludeert in haar persbericht dat ‘iemand even googelen’ onbetrouwbaar is en uiteraard nemen veel media dit over. Maar met slechts 10 procent ontevreden personen valt dat wel mee. Bovendien, die personen kunnen zich zelf niet in het beeld vinden en dat wil nog niet zeggen dat het niet klopt.
Dit is weer een mooi voorbeeld van hoe je met statistieken alles kunt bewijzen. Tien procent ontevreden personen lijkt inderdaad best mee te vallen. Maar wat volgens mij veel belangrijker is: als tweederde van alle internetgebruikers een naamgenoot heeft, dan weet je nooit zeker over welke naamgenoot je informatie tegenkomt op internet. In sommige gevallen kun je nog wel uit de context afleiden met welke naamgenoot je van doen hebt, maar er zal altijd verwarring blijven.
En ook bij de overige eenderde moet je oppassen, want die kunnen best een naamgenoot hebben die niet zichtbaar is op internet. Stel dat er twee mensen rondlopen met de naam Jan de Vries. Eentje daarvan is zichtbaar via internet; de ander niet, maar die solliciteert wel bij een groot bedrijf. De personeelsfunctionaris van dat bedrijf googelt op de naam Jan de Vries en meent op grond van de zoekresultaten te kunnen concluderen dat hij steeds dezelfde persoon in de zoekresultaten tegenkomt. Dat is ook zo, maar niet dezelfde Jan de Vries die bij hem solliciteert.
Overigens heb je helemaal geen statistieken nodig om te concluderen dat ‘iemand googelen’ onbetrouwbaar is. Google dekt lang niet het hele internet en internet biedt maar een fractie van alle persoonlijke informatie over een bepaald persoon. Al met al vind ik het onbegrijpelijk dat EPN 2300 mensen interviewt om vervolgens met de onderzoeksresultaten een open deur in te trappen. Maar ja, zoals Planet opmerkt: het is wel weer goed voor aandacht van de media.
Hoe betrouwbaar is ‘iemand googelen’?
Een (alweer een paar weken oud) bericht van Planet over onderzoek van Centerdata van de Universiteit van Tilburg onder ruim 2300 personen:
Tot zover de onderzoeksresultaten. Maar dan gaat Planet interpreteren en slaat het de plank meteen helemaal mis:
Dit is weer een mooi voorbeeld van hoe je met statistieken alles kunt bewijzen. Tien procent ontevreden personen lijkt inderdaad best mee te vallen. Maar wat volgens mij veel belangrijker is: als tweederde van alle internetgebruikers een naamgenoot heeft, dan weet je nooit zeker over welke naamgenoot je informatie tegenkomt op internet. In sommige gevallen kun je nog wel uit de context afleiden met welke naamgenoot je van doen hebt, maar er zal altijd verwarring blijven.
En ook bij de overige eenderde moet je oppassen, want die kunnen best een naamgenoot hebben die niet zichtbaar is op internet. Stel dat er twee mensen rondlopen met de naam Jan de Vries. Eentje daarvan is zichtbaar via internet; de ander niet, maar die solliciteert wel bij een groot bedrijf. De personeelsfunctionaris van dat bedrijf googelt op de naam Jan de Vries en meent op grond van de zoekresultaten te kunnen concluderen dat hij steeds dezelfde persoon in de zoekresultaten tegenkomt. Dat is ook zo, maar niet dezelfde Jan de Vries die bij hem solliciteert.
Overigens heb je helemaal geen statistieken nodig om te concluderen dat ‘iemand googelen’ onbetrouwbaar is. Google dekt lang niet het hele internet en internet biedt maar een fractie van alle persoonlijke informatie over een bepaald persoon. Al met al vind ik het onbegrijpelijk dat EPN 2300 mensen interviewt om vervolgens met de onderzoeksresultaten een open deur in te trappen. Maar ja, zoals Planet opmerkt: het is wel weer goed voor aandacht van de media.
Lees ook: